Çalışıyorum, çalışıyorum, çalışıyorum… Başladığım noktaya kat ettiğim ve edemediğim mesafeye bakıyorum. Başladığım noktadan ne kadar uzağım ve bu uzaklaşma varmak istediğim hedefe doğru mu, yoksa başka bir yöne mi diye durup bir bakıyorum.
Geleceğe bakıp bir şey görmek imkânsız, ben bu yüzden sık sık geçmişe ve bugüne bakıyorum. Ne yapıyorum ben Allah’ım diyorum. Amaçlarımı ve araçlarımı sorguluyorum. Amaçlar doğru gibi görünüyor peki ya araçlar? Ya bu araç beni o yola götürmezse ya da aslında olmam gereken araçta değil de yanlış araçta, farkında olmadan yanlış amaca doğru ilerliyorsam diye tereddüt ediyorum. Ve bütün olmak zorunda olduklarımızın hep bir arada olduğu yeni bir şey olmalıyız biz diyorum.
Aslında mutluluk verici olan bir şeyler üretebilmek, evet kesinlikle bu. Sürekli tüketen varlıklar olduğumuz için azıcık bir şey üretmek günah çıkarmak gibi oluyor. Üretmek, üretmek, üretmek….. evet, kesinlikle ihtiyacımız olan şey bu. Düşünüyorum da bir makale yazmak mı daha mutlu eder insanı? Yoksa yenmeyen ekşi erikleri bozulmasın diye kaynatıp erik suyu yapmak mı?
Aslında cevap basit; makale yazarken yorulduğunda mola verip şerbet yapmak ve sonraki molalarda serin serin içmek.
Evet bizim olayımız bu! :)

19.06.08
0:52