Ayrılık...
   Boynu bükük geride kalan üç beş damla gözyaşı,Ve yüreğinin göğüs kafesini zorlayan çırpınışları.
Dünyada tutunacak yalnızca tek bir dalı olan bir yetimin boynunuza umutla sarılan elleri...Ayrılık bu çaresiz, güçsüz kollarıbir çırpıda atıvermek ve bırakıp kaçarcasına uzaklaşmak. Kaçabildiğin yetimden kaçıp yanında götürdüğün yetimin içnde büyüttüğü haykırışa engel olamamaktır. Ayrılık hayata söz geçirememektir. Kimileri güneşin yüzlerine vurmasından rahatsız olurkrn kimileri kaybettiği güneşini arar.
   Onların hayatı beklemektir. Bir ömür beklemek...gelenler, gidenler olur; kalanlar hep mahsundur.Gülmek dahi hüzünlüdür küçük gözlerinde. Bedenini zor taşıyan ince bilekleri daha ne yükler sırtlanmıştır, hiç bilmeden, hiç anlamadan ve hiç kendisine sorulmadan...
   O'nun hayatı beklemektir. Ve ayrılık, bir yetimin gözlerinin içine baka baka hiçbir şey yapamamanın acısıyla bırakıp gitmektir...